28.7.08

Agora ya nun hai çculpas....



Numa aldeia cuomo la nuossa estas cousas inda son nuobidade... Fuoran eiqui a uns dies pustos ls cuntantores para la giente poder apartar l lixo.

Deixo só algumas anformaçones para la giente que bai ampeçar:
  • Escuorra i çpeije todo l conteúdo de las ambalaiges;
  • Quando possíble, espalme las ambalaiges para ocuparen menos spaço en casa i facelitar l transporte;
  • Para ebitar maus cheiros puode passar por auga algumas ambalaiges;
  • Poner no ecoponto l saco que usou para transportar las ambalaiges usadas;
  • Por último, yê amportante retirar las rolhas i las tampas siempre que son feitas de outros materiales, diferentes de la ambalaige en si.
Mais anformaçõnes eiqui.

22.7.08

La Sanfona de Fuonte Aldé


An Fuonte Aldé habíe un home que le chamaban tiu Joquin Monteiro i la mulhier era ti Arminda, el chegou a ir a Roma a ber l papa i tardou uns quantos meses antre ir e benir, que naquel tiempo nun habíe abiones, cambóios i carros cumo hai hoije. Ls deçendentes diretos desta família puls bistos furun pa l Brasil i naide restra deilhes an Fuonte Alde.
La casa dilhes era eilhi an pie de la Associaçon un cachico arriba adonde agora Manel Juan (pai de Sérgio i Zé Luís) ten l palheiro de las bacas.
L nome del stá bien marcado na eigreija de alhá purque oufreciu un altar (quien entra pula puorta pequeinha del lhado dreito, ie l altar de l Sagrado Coraçon de Jasus).


Este tiu Joquin habíe de ser mui abançado pal tiempo an que bibíe, i puls bistos era músico porque teníe ua çanfona de las de fazer música. Ls mais bielhos del pobo iá nun se lhembran del, mas si de la cuonta que fui passando de boca an boca até hoije por bias de ls dous sentidos de la palabra “çanfona”.
Tiu Joquin, morriu-se un díe i tíe Arminda biúba ficou, la çanfona arrumada an casa nunca mais tocou. Apost que tiu Joquin – “que Dius l perdone” – stará no cielo tamien a tocar outra çanfona ou esta que deilha nunca mais se soube l paradeiro.
Datrás, cumo inda hoije, la mocidade de Fuonte Aldé era mui animada i, buolta i meia als deimingos ou pulas nuites, fazíen rondas pul pobo cantando i tocando ls strementos musicals que habíe nel lhugar ou cun lhatos, gadanhas i garrafas cun garfos no gargalo cumo inda you me lhembro de ber a tiu Arnaldo a tocar ne ls paga-binos nun hai muito.

Deç que se habíe muorto tiu Joquin nunca mais la çanfona tocou nessas rondas i muito se le stranhaba la falta. La mocidade inda falaba an la pedir amprestada a la biúba, mas naide se anchíe de coraije pa la pedir a tíe Arminda.


L tiempo fui passando até que dous garototes mais zabergonhados ou se bien calha mais buídos, furun a la casa del falecido a falar cun la tíe:
- Ah tíe Arminda!
- Senhor! - Diç eilha.
- La mocidade quier fazer ua ronda, i beníemos a ber se mos amprestais la çanfona…
- Ai… si, lhebai-la que tem stado bien demais estes anhos!
Informantes: Diamantino Meirinhos, Domingos Meirinhos, Dárida Meirinhos




Ah tú, amprestas-me la sanfona?

L fraile tamien porba...




Iá quantá que ls screbidores tenen stado a stiar (isso cuidabamos nós).

Diç que, zde la Trindade quando cantorun la missa, achorun-le piada i bai de cada un arranjar ua fatiota de fraile para purbar l bino. Un deilhes cun mais tiempo fiç este zeinho cumo proba de l que tenen feito ls Srs admnistradores.