
18.8.10
1.8.10
MALEITAS
Ua maleita que la maioria de la giente nun sabe justeficar, you sou un deilhes, secou todo este património florístico que tanto ambelhezaba las aldés de l Praino.
Las ciguonhas aprobeitaban estes gigantes que arrodeaban ls lhugares, para ende fazeren ls nius que l serbien anhos áfios en perfeita camaradage cun storninos e pardals que fazien ls sous nius ne l mesmo prédio i muitas bezes anté l'antriçaban no própio niu de la ciguonha.
La tal maleita secou estas çantinelas seculares, a partir de ls anhos 80 de l séclo passado, para grande zgusto i perjuízo de ls lhabradores que assi perdiran algun sustento de las crias i selombras frescas ne l berano.
Eiqui há meia dúzia de anh
os parecie que estas árbols habien bencido la maleita i ganhaban de nuobo lç spácio que ls pertencie por dreito própio. Yá habie alguas cun tamanho razonable i la giente yá aprobeitaba para ripar la fuolha, "Ripa a folha ao teu olmo/que eu ao meu já lha ripei/ tira de mim o sentido/ que eu de ti já o tirei", (Cantigas!!!), i assi tornar a ls tiempos datrás.
Mas para grande zgusto miu i de toda la giente, por onde quier que passemos, só bemos uolmeiras secas.
Subscrever:
Mensagens (Atom)